De art-nouveaucrèche met vliegende vissen

Ik kom op hetzelfde moment aan als de laatste ouders in deze historische Brusselse crèche. Ze ontstond in een tijd waarin mensen het leven functioneel benaderden, inclusief de zorg voor de allerkleinsten. Gelukkig zijn de kinderopvangmethoden veel sneller geëvolueerd dan de muren waarbinnen ze worden uitgevoerd. Ik ben uitgenodigd om een kijkje te nemen bij de al wat oudere kinderen, de kinderen die binnenkort de schoolpoort binnenstappen. De vroege ochtend is het moment om bij te praten over het nieuws van de dag. Fatiha, Siam en Karen schatten het humeur in van hun peuters en kleuters. Ze kennen de karakters van de ongeveer vijftien peuters en kleuters die ze onder hun hoede hebben heel goed. Er zijn de onafhankelijken, de stillen, de rustelozen en de knuffelverslaafden. Hoewel knuffels zijn toegestaan, zijn zij vaak degenen die de rol van knuffel op zich nemen. Als alle kinderen zijn aangekomen, kan de welkomstceremonie beginnen. We begroeten elkaar, zingen en delen. De kleine groep evolueert en komt weer samen naarmate de activiteiten veranderen. In dit oude, sobere gebouw hebben de vindingrijkheid en energie van de kinderverzorgsters elk hoekje en gaatje omgetoverd tot een plek van ontdekking en verwondering. De toverachtige “snoezelruimte” is er het bewijs van. Het is een vredig toevluchtsoord waar de zintuigen vrij spel hebben, met vissen die zweven in het gedempte licht, kussens verspreid over de vloer en muren die uitnodigen tot tactiele verkenning. Ook ik verwonder me over deze plek. Maar nu is het tijd voor de maaltijd, Siam wast spulletjes terwijl Karen en Fatiha de speelkamer omtoveren tot een kantine voor de peuters. De manier waarop ze de ruimte vormgeven fascineert me. Ik denk bij mezelf dat het geheim van een warme en gastvrije plek altijd ligt in de creativiteit en menselijkheid van de mensen die erin verblijven.